Kategoria: Uncategorized

Wykonanie: Anna Andrzejewska
Tekst i reżyseria: Ewa Mikuła
Światło, montaż, zdjęcia: Klaudia Kasperska
Muzyka: Michał Lazar
Dźwięk: Łukasz Zięba
Fotografia: Klaudia Kasperska

„MOJA MAŁA” to monodram o pragnieniu zerwania zewnętrznych i wewnętrznych ograniczeń. Tekst opowiada o tym, jak ciężko odbyć ten proces w sobie.
Inspirując się opowiadaniem Tove Jansson pt. „O Filifionce, która wierzyła w katastrofy”, twórcy chcą opowiedzieć współczesną historię o osobistym końcu świata; końcu porządku narzuconego nam przez innych — pełnego obostrzeń, źle rozumianej tradycji, konwencji i wypełniania powinności, ale też porządku narzucanego nam przez nas samych — poprzez nasze wyobrażenia własnych granic. Apokalipsa jest w tym rozumieniu czymś przerażającym, ale jednocześnie koniecznym, by móc funkcjonować w osobistej wolności. Tekst pokazuje, jak często wybieramy trudne, ale znane położenie, a wyjście poza strefę własnego komfortu z powodu strachu jest często niemożliwe.

premiera 18.03.2021 r.

(produkcja: Festiwal Nowe Epifanie

pomysł i reżyseria – Anna Andrzejewska, Piotr Urbanowicz
scenariusz – Piotr Urbanowicz
wykonanie – Anna Andrzejewska
muzyka – Michał Lazar
video – Adrien Cognac

Monodram „Tu będzie cud” to intymna opowieść o teoriach spiskowych. Twórcy starają się ujrzeć w dzisiejszym zjawisku efekt przeobrażenia ludowej, cudownej wyobraźni w jej postmodernistyczne widmo – wyobraźnię spiskową. Zderzają ze sobą nie tak dawne objawienia religijne z szerzącymi się w internecie teoriami o klonach, 5G i „Wielkiej Lechii”. W efekcie tworzą opowieść o współczesnej Polsce.

Premiera 29.10.202

Lewis Carroll

Adaptacja i reżyseria: Aleksiej Leliawski
 Przekład: Małgorzata Buchalik
 Scenografia i lalki: Martyna Kander 
Muzyka: Paweł Piątek
 Asystent reżysera: Mirosława Płońska-Bartsch

W obsadzie: Anna Andrzejewska (gościnnie), Beata Duda-Perzyna, Tomasz Mazurek, Mirosława Płońska-Bartsch, Olga Ryl-Krystianowska, Wojciech Pałęcki, Piotr Tworek, Weronika Wachowska (gościnnie)

Premiera: 8 grudnia 2018 Teatr Lalka w Warszawie

Teatralna adaptacja Alicji w Krainie Czarów Lewisa Carrolla jest opowieścią o dwóch, często nieprzystających do siebie, światach.  Pełen zakazów i nakazów, kar i nagród, stereotypów i przesądów świat dorosłych, oglądany z perspektywy dziecka, wydaje się niezrozumiały, podejrzany i absurdalny. To dziecko, w swojej szczerości, potrafi ów dziwny, zafałszowany świat skutecznie demaskować.

koncept, libretto, reżyseria – Marta Górnicka

partytura – IEN

choreografia – Anna Godowska

konsultacja literacka – Agata Adamiecka

konsultacja muzyczna – Marta Szeliga

koncepcja estetyczna – Anna Maria Karczmarska

współpraca kostiumograficzna – Aleksandra Harasimowicz

inspicjent – Marek Susdorf

wykonawcy: Anna Andrzejewska, Beata Banasik, Ewa Chomicka, Paula Maria Głowacka, Violetta Glińska, Alicja Herod, Anna Jagłowska, Natalia Jarosiewicz, Katarzyna Jaźnicka, Ewa Konstanciak, Kamila Michalska, Jolanta Nałęcz-Jawecka, Małgorzata Nowacka, Natalia Obrębska, Anna Rączkowska, Anna Rusiecka, Paulina Sacharczuk, Natalia Samojlik, Anna Maria Sieklucka, Kaja Stępkowska, Karolina Więch, Anna Wodzyńska, Magdalena Woźniak

W kultowym spektaklu „MAGNIFICAT” CHÓR KOBIET konfrontuje się z najważniejszym obrazem kobiecości w Kościele – postacią Najświętszej Marii Panny. Z jego ideologiczną i estetyczną władzą. Z magnetyczną siłą tej świętej ikony kobiecości.

Cytaty z Biblii, przepisy kulinarne, teksty Jelinek, Mickiewicza i fragmenty „Bachantek” Eurypidesa chór miksuje z dźwiękiem komputera, trzaskiem migawek i fleszy, cytatami z gazet. Rytmizowana mowa i popowe frazy sprzęgają się z tradycyjnymi formami muzyki sakralnej. Nuty „MAGNIFICATU” są samplowane, stają się podkładem dla tekstów kultury i reklam. Powstaje ideologiczno-dźwiękowy remiks. Matka Boska schodzi ze świętych obrazów.

„MAGNIFICAT” jest wypowiedzią na temat kobiety w systemie władzy Kościoła. Bez świętych i nie-świętych słów. To postoperowa forma, z której rodzi się wielogłosowy, popkulturowy MAGNIFICAT (Marta Górnicka).

reżyseria: Grzegorz Laszuk
reżyseria światła: Karolina Gębska
muzyka: Bartek Rączkowski
wideo: Adrian Cognac
scenografia: Piotr Szczygielski
kostiumy: Ewelina Ciuchta
obsada: Anna Andrzejewska, Emilia Korsak, Łukasz Wójcicki

Fatamorgana to specyficzna odmiana „krajobrazu”. Nałożenie wyobraźni i załamania fal świetlnych. Wiadomo, jaki jest mechanizm fizyczny powstawania fatamorgany. A jakie są psychiczne konsekwencje? Zaginione okręty płynące za powidokiem nowego lądu, nieistniejące wyspy nanoszone na mapy, utopijne wizje, rewolucje – wszystko to, co skryte tuż za horyzontem i czego tak bardzo pragniemy. Spektakl „Fatamorgana” opowie o wiecznej podróży poza horyzont.

Spektakl zrealizowany w ramach cyklu Krajobraz. Kuratorką cyklu jest Weronika Szczawińska.

słuchowisko wizualne

reżyseria: Grzegorz Laszuk
z udziałem: Emilia Korsak, Anna Andrzejewska, Łukasz Wójcicki
muzyka: Bartek Rączkowski
wideo: Adrian Cognac

Loop w muzyce to odtwarzana wielokrotnie sekwencja – pętla wybranych dźwięków.

Obserwując życie społeczne odnaleźć można w nim wiele zjawisk podobnych do tej muzycznej pętli. Wyznaczają je pory roku, noc-dzień, potrzeby ciała. Nieuchronnie znajdują swoje odbicie w długofalowych procesach społecznych: wzrastających i opadających wzmożeniach energii, wybuchających i wygasających rewolucjach.

LOOP odnosi się do ostatnich scen debiutanckiej powieści Kurta Vonneguta Pianola. W scenach tych robotnicy po przegranej rewolucji przeciw korporacjom i ich zrobotyzowanym fabrykom z nudów zaczynają naprawiać roboty – to przecież lubią i potrafią robić. Czy taki będzie finał oczekiwanej rewolucji społecznej XXI wieku?

Jak, znając zasadę działania pętli, interpretować sugestywnie brzmiące językowe memy w rodzaju “koniec historii” czy “późny kapitalizm”? Czy jako poważne propozycje rozpoznania dziejowej chwili czy zwykłe dźwięki mantry historii.

Spektakl powstał w ramach cyklu Komuny Warszawa  Przed wojną / Wojna / Po wojnie

Koncepcja, reżyseria: Grzegorz Laszuk
Choreografia: Aneta Jankowska
Współpraca muzyczna: Bartek Rączkowski
Współpraca koncepcyjna: Marcin Krzyżanowski
Organizator: Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień
Współorganizatorzy: Komuna// Warszawa, Fundacja Sztuk Krytycznych, Galeria XX1
Partner: Nowy Teatr
Produkcja: Komuna// Warszawa
Premiera: 22.09.2018

„Barykada” (1980) nigdy niezrealizowany happening muzyczno-teatralny Andrzeja Bieżana, powstały na początku lat 80. XX wieku i zachowany w formie opisu. Projekt zakłada ingerencję artystyczną w przestrzeń publiczną, w której artyści skupieniu wokół obiektu (tytułowej Barykady) prowokują publiczność, przypadkowych przechodniów do wspólnego działania dźwiękowo-parateatralnego. Projekt „Barykada” realizuje najpełniej idee kompozytora „Muzyka Teraz”, którą można sprowadzić do kilku zasad:

1. Działania dźwiękowe i parateatralne dzieją się Teraz i są maksymalnie spontaniczne.
2. Partyturą jest zastana przestrzeń i zmienny kontekst rozwoju „wypadków” mających miejsce podczas wykonania.
3. Zaangażowani artyści – muzycy, aktorzy, budowniczowie instalacji – działają według wcześniej określonego programu/scenariusza, ale mają obowiązek „otwarcia się„ i prowadzenia rozwoju formy w relacji do nieprzewidywalnych zachowań publiczności oraz przypadkowych przechodniów.
4. Maksymalna koncentracja artysty na bodźce zewnętrzne rozszerzające indywidualne możliwości ekspresji i granic wyobraźni dźwiękowo-sytuacyjnej w ściśle określonej sytuacji Teraz.

Czy Barykada łączy, czy dzieli? Każdorazowo odmienna próba odpowiedzi na te pytanie była również .jednym z celów drogi i jest testamentem artystycznym, który pozostawił po sobie Andrzej Bieżan.

„Hymn do miłości na orkiestrę, chór pluszaków i innych”

Reżyseria, koncept, tekst libretta: Marta Górnicka
Muzyka: Teoniki Rożynek
Choreografia: Anna Godowska
Dramaturgia: Agata Adamiecka
Scenografia: Robert Rumas
Kostiumy: Anna Maria Karczmarska
Lalki: Konrad Czarkowski (Kony Puppets)
Reżyseria świateł: Artur Sienicki
Produkcja: Izabela Dobrowolska, Agnieszka Różyńska
Premiera: 21.01.2017

Obsada: Sylwia Achu, Pamela Adamik, Anna Andrzejewska, Maria Chleboś, Konrad Cichoń, Piotr B. Dąbrowski, Tymon Dąbrowski, Maciej Dużyński, Anna Maria Gierczyńska, Paula Głowacka, Maria Haile, Wojciech Jaworski, Borys Jaźnicki, Katarzyna Jaźnicka, Ewa Konstanciak, Irena Lipczyńska, Kamila Michalska, Izabela Ostolska, Filip P. Rutkowski, Michał Sierosławski, Ewa Sołtysiak, Ewa Szumska, Krystyna Lama Szydłowska, Kornelia Trawkowska, Anastazja Żak

To spektakl o Europie, która zwiera szyki. Kolejne narody podnoszą okrzyk: Oddajcie nam nasz kraj! A Polacy gorliwie stają w tym chórze.

„Hymn do miłości na orkiestrę, chór pluszaków i innych” to spektakl o Europie, która zwiera szyki. Kolejne narody podnoszą okrzyk: Oddajcie nam nasz kraj! A Polacy gorliwie stają w tym chórze.
To też spektakl o tym, że każdy naród lubi zapominać. A ludzie-bomby są już tak wkurzeni, że wybuchają. I w ten sposób wszystko się powtarza. Więc specjalnie dla nas chór zaśpiewa Piosenkę o Zapominalskim Narodzie.
W HYMNIE DO MIŁOŚCI  komponuję potworny „Śpiewnik narodowy”. Przywołuję różne wersje hymnu, marsze, patriotyczne, religijne i ludowe pieśni – nasz wspólnotowy repertuar, który tak chętnie miksują dziś narodowi raperzy: OTO DZIŚ DZIEŃ KRWI I CHWAŁY!
W tej pracy cały czas towarzyszył mi też obraz obozowej orkiestry, która grała niemiecką klasykę, marsze i szlagiery z przedwojennych operetek. Więźniowie zmuszani byli do  zbiorowego śpiewu. Muzyka brała udział w Zagładzie. Śledzę to przymierze pieśni i mordu.Wierzę, że CHÓR jako figura zbiorowości potrafi pokazać, jak działają nieświadome mechanizmy zbiorowe. Jego pieśń ujawnia grozę wspólnoty spojonej miłością do ojczyzny zamieszkiwanej wyłącznie przez Swoich. Ojczyzny-rodziny, której trzeba zapewnić bezpieczeństwo i czystość, to znaczy pozbyć się wszystkich obcych ciał – innych ras, innych wyznań, innych orientacji. Taka miłość jest perwersyjną realizacją przykazania „Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego”! To ona powołuje do działania Czyścicieli/Zbawicieli, którzy walczą o to, byśmy bez przeszkód mogli kochać naszych takich–jak–my braci. „Musicie mnie czcić za moje siedemdziesiąt siedem ofiar – domaga się Anders Breivik – Akcje takie, jak moja, ratują setki tysięcy istnień, które inaczej przepadłyby w czasie nadchodzących wojen domowych. Robię porządek ze światem. Przychodzę, żeby leczyć”.
Breivik z uśmiechem powtarza, że jest całkowicie zdrowy, o czym świadczy cała historia naszej cywilizacji. Ma rację. Jak mamy odpowiedzieć na tą straszliwą logikę.

Marta Górnicka

źródło: HYPERLINK „http://teatr-polski.pl/spektakle/hymn-milosci-orkiestre-chor-pluszakow-innych/”

recenzje: HYPERLINK „http://www.e-teatr.pl/pl/repertuar/47461,szczegoly.html”

Scenariusz i reżyseria: Grzegorz Grecas, Agnieszka Nasierowska
Asystent reżyserów: Katarzyna Hora
Scenografia: Alex Aleksiejczuk
Asystent scenografa: Jan Głąb
Ruch sceniczny: Weronika Żylińska
Muzyka: Tymek Witczak
Przygotowanie wokalne: Joanna Kaczmarek
Multimedia: Jakub Ławicki

Kierownik produkcji: Piotr Melchior Torchała P

Produkcja ppa: Marek Godyń

Obsada: Anna Andrzejewska, Wiktoria Czubaszek, Przemysław Furdak, Jerzy Górski, Paulina Mikuśkiewicz, Adam Michał Pietrzak, Maciej Rabski, Malwina Rusów, Olga Żmuda

Są takie dni, w które świat mógłby się skończyć i nikt by go nie żałował. Bo i czego tu żałować? Tych drapaczy chmur i krawaciarzy szaleńczo biegnących po siatce ulic? Tych maniaków zapatrzonych w skrzące się szybki Iphonów, poszukiwaczy wrażeń, współczesnych pielgrzymów, którzy błądzą po mieście w poszukiwaniu odprysków czułości.

Za nimi błądzą ich mgły utkane z papierosowego dymu. Na próżno. Mieszkańcy metropolii mają  powieki lekko opuszczone, bo żaden z nich nie chce uchodzić za desperata, za łowcę odprysków czułości. Gdy pielgrzymi uświadomią sobie, że sytuacja jest beznadziejna, wracają do swoich szklanych pudełek, otwierają Facebooka, ale wkrótce odkrywają, że nie ma tam 900. przyjaciół, a 900 powodów do samotności. Gdy doznają tego objawienia, zaczynają wyć. Nie płakać, a wyć. Gromadzony latami smutek wybucha lawiną łez. Nie ma co płakać, zawsze można porozmawiać z Siri. Powtarzają sobie w myślach, bo czują się dość żałośnie, wyjąc tak za drugim człowiekiem.

To, że kamerka internetowa jest wyłączona, nie znaczy, że nikt nie patrzy. Szklane oko nie zasypia nigdy. Zawsze ktoś patrzy, a ten kto patrzy z ukrycia, dostrzega bardzo dobrze mankamenty głupio-mądrej polskiej klasy średniej. Tych wielkich przegranych, tych bezproduktywnych, egoistycznych maminsynków i no life’ów. I to ma być przyszłość Polski?  – wtedy znowu powraca myśl: a może to wszystko skończyć?
Spektakl na motywach powieści „God hates Poland” Michała R. Wiśniewskiego

HYPERLINK „http://ppa.wroclaw.pl/traktat-o-androidach-god-hates-poland/„

Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Lalkarskiego PWST w roku akademickim 2014/2015

Adaptacja tekstu i reżyseria: Jarosław Tumidajski
Asystent reżysera: Klaudia Cygoń (PWST)
Scenografia, video: Mirek Kaczmarek
Asystent scenografa: Agnieszka Aleksiejczuk (ASP)
Muzyka: Tymoteusz Witczak (AMuz)

Występują: Anna Andrzejewska, Klaudia Cygoń, Malwina Czekaj, Przemysław Furdak, Jerzy Górski, Paweł Majchrowski, Adam Pietrzak, Maciej Rabski

Premiera: 27, 28 luty 2015 roku

Opowiemy wam pewną historię. To nie do końca prawda. Opowiemy wam kilka historii. O nikczemnej królowej, która była wiedźmą, młodym księciu i pięknej córce farmera. O zgorzkniałym aptekarzu, pastorze słabej wiary i jego dwóch córkach. A także o chłopcu, który pewnego dnia stał się niewidzialny. I o potworze odwiedzającym go zawsze siedem minut po północy. Jeśli jednak wydaje się wam, że będzie to bajka, to bardzo się mylicie. Bo przede wszystkim opowiemy o chorobie. O odchodzeniu kogoś bardzo bliskiego, o najgłębiej skrywanych lękach, o rozpadzie świata. I o dojrzewaniu do prawdy, tej najbardziej bolesnej.
„Historie to najdziksze ze wszystkich stworzeń. Potrafią ścigać, gryźć i prześladować”.

TVP Nie przegap | Ola Rosiak | 22.02.2015
HYPERLINK „http://wroclaw.tvp.pl/18974197/22022015”

E-teatr.pl | Wrocław. „Siedem minut po północy” w Teatrze PWST | 24.02.2015
HYPERLINK „http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/197614,druk.html”

Radio Wrocław Kultura | Światowa prapremiera w Teatrze PWST | 24.02.2015
HYPERLINK „http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35771,17487335,Studenci_o_cierpieniu__Premiera_w_Teatrze_PWST.html?piano_t=1”

Gazeta Wyborcza | Studenci o cierpieniu. Premiera w Teatrze PWST | 26.02.2014
HYPERLINK „http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35771,17487335,Studenci_o_cierpieniu__Premiera_w_Teatrze_PWST.html?piano_t=1”

Teatr dla Was | Karolina Okurowska | Cisowa opowieść | 06.03.2015
HYPERLINK „http://www.teatrdlawas.pl/artykuly/515-cisowa-opowiesc”

Dzielnice Wrocławia | Sabina Misakiewicz | Siedem minut po północy [recenzja] | 06.03.2015
HYPERLINK „http://www.dzielnicewroclawia.pl/siedem-minut-po-polnocy-recenzja/”

Teatralia | Karolina Przystupa | Bohaterowie niepapierowi (Siedem minut po północy) | 26.03.2015
HYPERLINK „http://www.teatralia.com.pl/bohaterowie-niepapierowi-siedem-minut-po-polnocy/”

źródło: HYPERLINK „http://www.pwst.wroc.pl/siedem-minut-po-polnocy”

trailer: HYPERLINK „https://www.youtube.com/watch?v=oWuZTOkz0vY&feature=youtu.be”

Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Lalkarskiego PWST w roku akademickim 2014/2015

Reżyseria: Bartosz Porczyk i Marta Streker
Asystent reżysera: Przemysław Furdak
Choreografia: Katarzyna Kot
Scenografia i kostiumy: Damian Banasz
Muzyka: Paweł Głosz
Opieka kompozytorska: prof. Zbigniew Karnecki
Asystent kompozytora: Łukasz Bzowski

Obsada: Anna Andrzejewska, Klaudia Cygoń, Malwina Czekaj, Elżbieta Mielnik, Magdalena Tabor, Dorota Wodzień, Paulina Wolińska, Przemysław Furdak, Jerzy Górski, Jakub Grębski, Paweł Kuźma, Paweł Majchrowski, Adam Pietrzak, Maciej Rabski

Premiera: 29 listopada 2014 roku

Bazująca na autentycznych życiorysach historia rywalizacji dwóch wielkich postaci. Konserwatywny i pracowity włoski kompozytor Salieri, piastujący wysokie stanowisko na cesarskim dworze, kontra młody, nonszalancki i niezwykle utalentowany Mozart. Reprezentanci dwóch różnych światów spotykają się w Wiedniu za czasów rozkwitu opery. Ich konfrontacja to okazja do prześwietlenia emocji i zachowań towarzyszących współzawodnictwu artystów. Jak w tej sytuacji odnajdzie się Konstancja, żona Mozarta? Zazdrość, chęć sławy, niepokój o przyszłość – to tylko niektóre uczucia bliskie również młodym aktorom wcielającym się w postaci spektaklu Amadeusz. Mieniące się polifonią teatralnych środków przedstawienie dyplomowe studentów Wydziału Lalkarskiego jest także próbą pokazania kondycji współczesnego absolwenta szkoły artystycznej, jego predyspozycji i umiejętności aktorskich.

Teatralny.pl | Leszek Pułka | Amadeusz wielki | 5.12.2014
HYPERLINK „http://teatralny.pl/recenzje/amadeusz-wielki,821.html”

DzielniceWroclawia.pl | Sabina Misakiewicz | Amadeusz [recenzja] | 5.12.2014
HYPERLINK „http://www.dzielnicewroclawia.pl/amadeusz-recenzja/”

Teatr dla Was | Karolina Okurowska | „Ulubieniec Boga” | 4.12.2014

HYPERLINK „http://www.teatrdlawas.pl/artykuly/460-ulubieniec-boga”

TVP Wrocław | Wrocław się! | 28.11.2014
HYPERLINK „http://www.tvp.pl/wroclaw/kulturalne/wroclaw-sie/wideo/28112014/17849859”

DzielniceWrocławia.pl | Sabina Misakiewicz | Amadeusz [wywiad zbiorowy] | 28.11.2014
HYPERLINK „http://www.dzielnicewroclawia.pl/amadeusz/”

DOKiS.pl | Spektakl „Amadeusz” w wykonaniu studentów PWST [reportaż] | 28.11.2014
HYPERLINK „http://dokis.pl/files/view/520”

Gazeta Wyborcza | Premiera „Amadeusza” na scenie PWST | 28.11.2014
HYPERLINK „http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/56,35751,17041866,Premiera_Amadeusza_na_scenie_PWST__,,2.html”

źródło: HYPERLINK „http://www.pwst.wroc.pl/amadeusz”

trailer: HYPERLINK „https://www.youtube.com/watch?v=fxM3-XvhXHI&feature=youtu.be”

HYPERLINK „https://youtu.be/hIyixJmQLxk”

Koprodukcja Theater der Jungen Welt i Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016

Reżyseria: HYPERLINK „https://www.facebook.com/jurgen.zielinski.7?hc_ref=ARTcwqemV_tBDlk8Kae6Ki2CQhveCkeCVlEnNxO5yNqVBgDzcuzudRARewSDMILABIc” Jürgen Zielinski
Premiera 11.06.2016

Każdy z nas ma wspomnienie konfitury, dżemu, marmolady – smaku, który niesie w sobie obrazy dzieciństwa, bliskich, domu… Kęs chleba z konfiturą, która wywołała falę takich właśnie obrazów stał się przyczynkiem do powstania polsko – niemieckiego projektu zatytułowanego „Marmolada”.

Ideą projektu jest odwołanie się do historii Niemców i Polaków, którzy pochodzą, lub mieszkają obecnie we Wrocławiu  – mieście łączącym wiele pokoleń obu tych narodowości. Smak dżemu jest elementem przywołującym wspomnienia domu, miejsca urodzenia, którym dla naszych bohaterów jest właśnie Wrocław / Breslau.

Twórcy wydarzenia – Teatr der Jungen Welt z Lipska –  zaplanowali 12 instalacji – półek, na których postawione zostaną słoiki z marmoladą (dżemem, konfiturami) podarowane wcześniej przez Wrocławian – obecnych  i przeszłych. Wokół poszczególnych instalacji odbywać się będzie seria performance’ow tanecznych,  teatralnych, muzycznych.. Zwieńczeniem każdej serii będzie spektakl połączony z pełnym niespodzianek koncertem Niemieckiej grupy Atonor.

Reżyseria: Agnieszka Nasierowska
Scenariusz: Xawery Zamachowsky
Scenografia: Marianna Lisiecka, Iza Banaszek
Muzyka: Paweł Głosz

Obsada: Anna Andrzejewska, Paulina Mikuśkiewicz, Adam Michał Pietrzak

Premiera 6 czerwca o 19:00 w dawnej Zajezdni Dąbie, siedzibie Stowarzyszenia Tratwa.

W sytuacji kryzysu, który wydaje się być ostatecznym, pojawiają się pomysły na radykalne rozwiązanie problemów. Jakie postawy odnajdujemy w społeczeństwie u swego kresu? „Koniec” to świat późnego kapitalizmu w krzywym zwierciadle: jednocześnie groteskowy i niebezpieczny, gdzie bezrefleksyjny konsumpcjonizm przeplata się z radykalnymi ideami.

Bohaterowie „Końca” marzą o naprawie świata, chcą zakończyć cywilizację opartą na wyzysku, cywilizację, która ciągle wikła się w wojny. Ciąży nad nimi jednak wątpliwość: czy czas jest odpowiedni? Czy kryzys jest ostateczny, zgodnie z koniecznością historycznej ewolucji? A może rewolucja nie ma właściwego czasu…? Sytuacji terrorystów nie ułatwia również obecność znanego filozofa – Slavoja z Ljubljany, który pojawia się na chwilę, niczym kot z „Alicji w krainie czarów”, żeby zasiać w nich ziarno wątpliwości i zniknąć.

Spektakl powstał w ramach projektu „Program podyplomowej samoformacji aktorskiej” realizowanego przez Instytut Grotowskiego we współpracy z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną im. L. Solskiego w Krakowie, Filią we Wrocławiu.

Performatywny finisaż wystawy „Meerschmerz – może współdzielne. Echo opery”, w reżyserii Marzeny Sadochy

Reżyseria: Marzena Sadocha
Asysta: Karolina Mikuła
Udźwiękowienie: Wojtek Furmaniak
Video: Aleksandra Gronowska
Delfiny performujące: Anna Andrzejewska, Mateusz Czyczerski, Justyna Kwiecińska, Karolina Mikuła, Iza Moczarna-Pasiek, Barbara Pigoń, Zośka Reznik, Beata Rojek, Mariae Smiarowska
, Dana Vynnytska.

„Niewiele nas różni i wszystko. Ja delfin, ty delfin. Masz status: non human person. Mam status: szukam cię. Spotykamy się tylko kawałkami. Cała reszta, pragnę jej, jest niemożliwa. Mów do mnie głębiej, lubię to, to mój dla ciebie kawałek” – Marzena Sadocha.

Przez cały czas prezentacji projektu w galerii Studio BWA Wrocław odbywały się intensywne prace nad performatywnym czytaniem “libretta”, które stanowi kanwę delfiniej historii. Osoby, myśli, dźwięki, formy i ciała swobodnie przepływały przez wytworzoną w galerii przestrzeń, niektóre pojawiały się i znikały jak morskie fale. Wraz z nimi pojawiła też zupełnie nowa, choć stara jak świat, opowieść.

—–
Wydarzenie było częścią drugiej odsłony projektu Meerschmerz – może współdzielne, zapoczątkowanego przez Delfina Beatę Rojek i Gang Delfinów: Wojtka Furmaniaka, Patrycję Mastej, Izę Moczarną-Pasiek, Kamila Radka, Zośkę Reznik oraz Sonię Sobiech podczas pobytu w HALLE 14 – Zentrum für zeitgenössische Kunst w Lipsku w ramach Programu Rezydencji Artystycznych  HYPERLINK „https://www.facebook.com/airwro/” AIR Wro sfinansowanego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP.

„JAMA.SAMA”

Scenariusz i reżyseria: Anna Andrzejewska, Malwina Czekaj

Obsada: Anna Andrzejewska, Malwina Czekaj

Premiera: 25.05.2015 r.

Autorski spektakl duetu Andrzejewska&Czekaj, zainspirowany życiem internetowych wideoblogerów. Bohaterka solowego show, usilnie walcząca z nudą, stara się zwabić swoim wdziękiem cybernetycznych subskrybentów. Pozwala powoli wniknąć we własny świat. Kim staje się bohater sieci, gdy kamera przełączy się w tryb offline? Jak wygląda życie poza kadrem? Czy ta wiedza jest potrzebna odbiorcy? Współczesny temat przedstawiony za pomocą klasycznej formy lalkowej.

Scenariusz i reżyseria: Agnieszka Nasierowska
Muzyka: Wojciech Kandefer, Tymek Witczak,
Scenografia, formy i kostiumy: Marianna Lisiecka
Obsada: Anna Andrzejewska, Katarzyna Borek, Adam Pietrzak, Nikos Kotowicz

„Widzę, że nie słuchasz muzyki – tobie się wydaje, że słuchasz muzyki, ale nie słuchasz”. Jeśli wierzyć w słowa wypowiedziane przez bohatera sztuki Petera Asmussena: „śmierć jest innym gatunkiem muzyki” i nie ma w sobie nic z powolności. Czasem jest jak foxtrot, innym razem brzmi jak nagle zerwany gitarowy riff, przerwana lekcja muzyki.
Akcja sztuki Inne gatunki przedstawia sytuację po katastrofie, wszystkie tragedie już się wydarzyły. Nie ma powodu do łez. Pozostaje tylko nasłuchiwanie zbliżających się kroków. Moment śmierci nie musi jednak przynosić ulgi. Może jej przyjście nie oznacza żadnego końca, a za jej granicą jest tylko wieczne trwanie? To cisza po katastrofie jest muzyką. W tym podskórnym nurcie fal ukrywają się szepty i krzyki.
Muzyka, której słuchaliśmy, teksty piosenek, które nuciliśmy. Jakie dźwięki słyszą ci, którzy nie mają już siły tworzyć? Być może są to dźwięki zasysającej pustki, która pochłania wszystko, co spotka na swojej drodze.
W danse macabre uczestniczą różni muzycy: ci żywi i ci martwi – wszyscy z kręgu wisielca.
W przedsionku piekieł orbitują Ewa Demarczyk, Leonard Cohen, Kurt Cobain czy Ozzy Osbourne. Skazani na koszmar odtwarzania swoich przebojów w nieskończoność, dźwigają jarzmo artysty. Taka jest ich cena za bycie w panteonie ikon.
Projekt Inne Gatunki opowiada o formach depresji i melancholii, poprzez muzykę, pokazuje wiele odmian smutku i różne rodzaje umierania. To wszystko składa się na osobliwą podróż w głąb najmroczniejszej otchłani.

źródło: HYPERLINK „http://ppa.wroclaw.pl/inne-gatunki/”

trailer: HYPERLINK „https://www.youtube.com/watch?v=Vqu1F-VbQ-c”

37. PPA nurt OFF